Tunnelvisie
Het is onmiskenbaar dat het ontdekken van SSA-gevoelens bij iemand vaak leidt tot veel innerlijke verwarring. Vooral wanneer dergelijke gevoelens ontstaan binnen een huwelijk. Voor degene met SSA-gevoelens ontstaat een subtiel maar krachtig denkpatroon dat, vaak onbewust, de gedachtenwereld op een bijna natuurlijke wijze vervormt en leidt tot tunnelvisie.
Het is cruciaal om je bewust te zijn van de diepere lagen en dynamieken die hierbij een rol spelen, aangezien beide partners deze vanuit een verschillend perspectief ervaren.
Omgaan met toenemend SSA, daar zou je wel eens een buitenspel-gezette partner kunnen ontmoeten
Sommigen zouden dit wellicht omschrijven als 'het ontwikkelen van een nieuwe identiteit'. Die mening deel ik echter niet. Het erkennen van SSA-gevoelens definieert niet iemands volledige identiteit. Seksualiteit op zich vormt ook niet je gehele persoonlijkheid. SSA-gevoelens zijn slechts een deel van het grotere geheel van iemands seksualiteit en persoonlijkheid.
Deze definitie geeft de controle niet uit handen, alsof je geen zeggenschap zou hebben wat je met je leven (=wie je bent) doet, noch de verantwoordelijkheid om keuzes en verantwoordelijkheid serieus te nemen.
Maar dat is wel wat precies door tunnelvisie steeds meer wordt onder gesneeuwd: het 'geen keus' hebben! Het 'geen controle' hebben over wie je bent.
De SSA en dus 'JE' seksualiteit worden dominant en prominent belangrijker, boven alle andere aspecten die een mens maken tot wie die is. M.a.w. de SSA of JE seksualiteit verzorgen de richting en alles wordt daaraan onderworpen. Het stuurt en controleert en bepaald wat je vindt en doet. Want ja...'Ik kan er toch niets aandoen dat ik ben die ik ben...., ik moet mezelf niet ontkennen want dan leef ik in een kramp...'
Vanaf het moment dat je "uit de kast komt" tegenover je heteropartner, krijgt het erkennen van dit 'terechte' gevoel steeds meer gewicht. Het is dan niet langer iets wat je alleen voor jezelf houdt – een innerlijk geheim dat tot dan toe enkel betrekking had op jouw eigen gedachten en gevoelens, waarbinnen je je veilig kon bewegen.
Nu ontstaat er echter een volledige confrontatie in de relatie, waarbij beide partners vanuit hun eigen perspectief reageren. Dit raakt de relatie in zijn geheel, waarbij beiden proberen controle te krijgen en hun plaats te vinden in de verwarring die is ontstaan. De één worstelt met SSA-gevoelens, terwijl de ander plots de partner is die buitenspel lijkt te staan.
Zowel positieve als negatieve (m.n. de voor de SSA-partner tot dan toe) innerlijke gedachten en roerselen krijgen nu lucht, ruimte en woorden: van verlichting zoeken en troost vinden, openheid en gerust willen stellen (= maar ik hou nog steeds van je!!), gesprek en overpeinzing en conclusies trekken, tot en met het sluiten van (emotionele) deuren, jezelf verdedigen en innerlijke gevoelens handhaven.
Beide partners hebben invloed op dit onbewuste fenomeen.
Ook door de hetero-partner wordt de tunnelvisie verder aangewakkerd en denkmarges verruimd: vanuit de liefde voor de SSA-partner die deze gevoelens blijkbaar al lange tijd heeft en moest wegstoppen, en dus kampt met een groot probleem. Natuurlijk wil deze niets liever dan dat de SSA-partner ontwart wie ze is en zichzelf leert kennen en weet wat ze werkelijk voelt. Evenals dat de heteropartner zelf ook een helder beeld heeft van zijn/haar seksualiteit, intimiteit en man of vrouw-zijn heeft.
Bijna tot schuldgevoelens toe: omdat het nooit is 'opgevallen' dat zulke problematiek speelde en 'blijkt' dat je je (nu-ssa)partner dus iets ontnomen zou hebben. Uiteraard wil je dat niet in de weg staan!
Ondanks dat het volkomen indruist tegen alles wat er tot dan toe als waarheid voor je huwelijk gold, wat je voor elkaar betekende en op je trouwdag aan elkaar beloofde te zullen zijn.
Tegelijkertijd worden door de partner met SSA-gevoelens de denk-marges verkleind. Geleidelijk, maar met steeds meer ondergrond van de eigen opgedane invulling en beantwoording van gevoelens, dat steeds meer recht van spreken krijgt. De SSA-gevoelens krijgen steeds meer alibi (bevestiging) om stand te moeten (kunnen) houden in de eigen standpunten en overpeinzingen van SSA en dus de legitime afstand die DUS onvermijdelijk is en genomen moet worden van elkaar.
Dit heeft tot gevolg dat denken en keuzes en leven meer en meer beschouwd (en begrenst) worden en de focus op het gerechtvaardigde ‘ik’, ‘gevoel’ en ‘hetzelf’ komt te liggen. Waardoor hetero-gevoel, denken en leven steeds meer worden losgekoppeld en in de relatie een barricade gaan vormen.
Enerzijds is dit een logisch gevolg. Weten wie je bent en wat je innerlijk voelt is weldegelijk : het aanvaarden van gevoelens en het erkennen wat je daarin ervaart en welke uitwerking dat op jezelf heeft.
Anderzijds is het gevolg: De neiging niet alleen de SSA-gevoelens te bevestigen, als onderdeel van wie je bent, maar ook tot enige prioriteit gesteld worden. Dus het belang van deze gevoelens boven alles wat er was (je huwelijk, je hetero echtgenoot, beloften, belangen en betekenissen) daaraan (volkomen) ondergeschikt te maken.
Dit gewaarworden komt eigenlijk steeds meer op de denk-voorgrond. Hierdoor wordt bijgaand gedrag, en de ontplooiing daarvan, gerechtvaardigd op basis van: ‘Mijn identiteit wordt bepaald door de seksualiteit die ik in mijzelf als wezenlijk ervaar en hiermee ben ik authentiek aan mijzelf en wil ik mezelf niet ontkennen.’
Als dit gebeurt betekent dit inherent dat, waar vroeger je huwelijksrelatie en je partner de prioriteit hadden, nu je gevoel voor hetzelfde geslacht voorop komt te staan en de partner langzaam maar zeker naar de achtergrond verhuist.
