De Kinsey Schaal
Denken dat de Kinsey-schaal de allerbelangrijkste en bepalende factor is, ligt vaak aan de basis van het probleem. Want juist deze rigide, oververeenvoudigde, denkwijze ondermijnt het ontwikkelen van een gemengd georiënteerd huwelijk (MOM) tot een succesvolle en vervullende relatie. De westerse cultuur bevordert de veronderstelling dat seksuele oriëntatie bovenaan de identiteit van een persoon staat. Alles zou daaraan ondergeschikt moeten zijn, anders is men niet "authentiek".
Nou, als dat het geval is... veel succes toegwenst om een MOM te laten werken. Dat gaat ‘m echt niet worden.Wij denken dat deze gedachtenlijn destructief is en mensen degradeert tot willoze volgers van hun gevoelens. Natuurlijk, we hebben allemaal gevoelens en aantrekkingen, maar we zijn in staat tot reflectie en het maken van keuzes. Keuzes die gebaseerd zijn op onze hele identiteit. Een identiteit die veel meer omvat dan beschreven door een Kinsey-schaal. Seksuele voorkeur is slechts een eigenschap onder vele andere eigenschappen, en verdient absoluut niet de hoogste positie als beschrijving van identiteit. Mensen kunnen er uiteraard voor kiezen dit wel te doen, en de hedendaagse cultuur promoot dat zeker, maar het zal niet resulteren in een gelukkig en vervullend MOM.
In onze ervaring was dit aspect uiteindelijk het moeilijkste om te doorbreken. Zowel voor mijn vrouw als voor mij. Mijn vrouw beschrijft het als een aap die een banaan in een pot vastheeft. De greep verhindert het pakken van de banaan, evenals het uit de pot halen van de hand, het zit vast. Het loslaten van de greep, het ontkennen van de seksuele voorkeur en de positie die het had, bevrijdde haar om een ander perspectief te krijgen. Een perspectief vanuit liefde voor haar man, het openen van een ongehinderde emotionele verbinding, wat op zijn beurt de basis vormde voor seksuele verbinding.
Ik heb vaak acceptatie genoemd als een van de belangrijkste aspecten voor een succesvol gemengd georiënteerd huwelijk. Maar acceptatie gaat twee kanten op. Het is niet simpelweg het zwaaien met de regenboogvlag, maar ook de homoseksuele partner die de hetero en zijn/haar gevoelens volledig accepteert. Dit is ook wat ik bedoel met Liefde. Het is geen privilege van hetero's, alsof zij alleen daartoe in staat zouden moeten zijn. Het is totaal hetzelfde voor de homoseksuele partner. Het zoeken naar het belang van de ander (en samen) en daarvoor gaan. Dat (!) zou de koning op de troon van identiteit moeten zijn, voor zowel hetero als homo. En seksuele voorkeur dan??? Ja, het is echt en het bestaat, maar zet het op de plaats die het verdient, namelijk: verscheidene stappen lager dan wat de cultuur promoot.
Cultuur beschouwd seksualiteit en oriëntatie als meest primair aspect.
De liefde die echter echt en werkelijk gewenst is, is niet slechts die van jou, maar ook van je vrouw. Aangenomen dat ze geen kwaadaardige narcist is, is haar niveau van liefde voor jou in eerste instantie vergelijkbaar met goede vriendschap. Nou, als ze lesbisch is, is dat logisch, je bent simpelweg van het verkeerde geslacht om andere gevoelens en een ander soort liefde in haar op te roepen. Ook voor haar is het een bakstenen muur.
Misschien met het verschil dat zij er niet tegenaan botst zoals jij doet, ik denk dat ze er waarschijnlijk enigszins van bewust is, maar niet echt begrijpt hoe het voor jou voelt aan de andere kant van deze muur.
In die fase dacht mijn vrouw dat ons huwelijk goed genoeg was, onze relatie was vriendschappelijk en min of meer houdbaar. We hielden de seksuele intimiteit gaande, ik had mijn libido, mijn vrouw wist en accepteerde dat ik dat aspect nodig had. Maar het voelde mechanisch voor mij, ik moest vermijden me daar te veel van bewust te zijn. Want als ik me daarvan bewust was, voelde het als een onuitgesproken afwijzing.
Die totale acceptatie waarmee ik deze post begon, verwijderde de negatieve gevoelens, en maakte het vrijen meer ontspannen en vreugdevol, ook voor mijn vrouw. Het ontbrak nog steeds aan de diepere emotionele verbinding, maar fysiek was het plezierig.
De muur stond nog overeind, de deur was op slot. Ik had geen toegang tot haar innerlijke gevoel in dat romantische/seksuele wezen, en om dezelfde reden kon zij niet op die manier naar mij toe komen. Deze blokkade van haar was gemaakt van "Mijn seksuele voorkeur is voor vrouwen, dat is wie ik ben" en "als ik dat loslaat, wie ben ik dan?" Met andere woorden: het is een deel van haar identiteit, en hoog op de prioriteitenlijst. Misschien dan niet op de absolute toppositie van haar identiteit (d.w.z. niet alsof ze regenboog, Pride, LGBT-gemeenschap was). Maar desalniettemin had het een hogere prioriteit dan haar liefde voor mij.
Natuurlijk is seksuele oriëntatie iets dat elke dag wordt ervaren, het is een integraal onderdeel van iemand. Dus dat het wordt gezien en ervaren als een deel van de identiteit is begrijpelijk. Het is echter vrij opmerkelijk en vreemd dat het de hoogste prioriteit zou moeten hebben, daar is geen onvermijdelijke noodzaak voor. Er kunnen zeer goede en gezonde redenen zijn om de prioriteit naar beneden te stellen. Een van deze redenen zou een huwelijk kunnen zijn met een persoon van het andere geslacht van wie je houdt. Liefde voor de echtgenoot zou zeker het hoofdingrediënt van het huwelijk moeten zijn. Het belang daarvan zou terecht als een zeer hoge prioriteit kunnen worden beschouwd.
Er is geen wet die dat verbiedt, het is een keuze gemaakt uit vrije wil. Net zoals het hele concept van huwelijk daarop is gebouwd, trouwen met één persoon, met uitsluiting van alle anderen, is een keuze en belofte die uit vrije wil is gemaakt.
Toen mijn vrouw dit werkelijk besefte, vormde dit het keerpunt in ons huwelijk. Toen haar ogen werden geopend voor het feit dat ze de prioriteit van haar seksuele voorkeur gesteld had boven de prioriteit van de liefde die ze haar man zou moeten geven, stortten de muren in, en ging de emotionele deur naar mij open. Hier is geen enkele twijfel over, ik voelde meteen het verschil, het was als dag en nacht. Ook voor haar, omdat ze begon te ervaren dat vrijen met mij natuurlijk en vervullend was, niet alleen fysiek maar ook emotioneel.
Om duidelijk te zijn: ze is nog steeds lesbisch, dus ze is niet "genezen", "hetero geworden" of iets dergelijks, ze is zelfs niet biseksueel geworden. De beste manier om het te beschrijven is door de prioriteit van mij (haar man, haar liefde) boven haar seksuele voorkeur te stellen. Dit is iets vanuit het hart, de wil, de overtuiging die het meest waar en juist is in overeenstemming met liefde. Gevoelens volgen en bevestigen dat, als een innerlijk bewijs. Het staat niet op de Kinsey-schaal, als je er een label op moet plakken, zou het "Gay+1" zijn. Hoewel we in het algemeen niet van labels houden, denken we dat dit het meest passend is.
Het is niet zo gemakkelijk te beschrijven, maar ik hoop dat het voldoende duidelijk is om te begrijpen wat ik probeer over te brengen. Als dat zo is, zie je ook dat dit niet leidt tot zelfverloochening of lijden door gemis. Dat wil zeggen: niet meer last dan waar iedereen in het algemeen mee te maken heeft. Want het is natuurlijk waar dat door iemand te kiezen, per definitie alle andere opties worden uitgesloten. Als dat te moeilijk wordt geacht, zou niemand moeten trouwen. De vreugde van liefhebben en bemind worden door die speciale persoon in het leven, zou meer dan genoeg compensatie moeten zijn. Dus, we voelen ons niet schuldig omdat we die persoon voor elkaar zijn. Zij is de juiste vrouw voor mij en ik ben de juiste man voor haar.
Misschien moet ik de "aap met de banaan in een pot" wat nader uitleggen. Met die vergelijking bedoelt mijn vrouw dat het hoog plaatsen van haar seksuele voorkeur op de prioriteitenlijst als een val voor haar was: Ze wilde de prioriteit van haar seksuele voorkeur (de banaan) niet verlagen, omdat ze bang was dat dat haar zou laten zweven zonder te weten wie ze is. De misvatting was dat ze het onbewust verbond met doorslaggevend belang voor haar identiteit, maw. essentieel voor het zijn van zichzelf.
Echter, precies dit verhinderde haar emotionele verbinding om naar mij open te stellen. Ze kon die deur niet openen zolang ze haar seksuele voorkeur als het allerbelangrijkste aspect van haar wezen beschouwde. Dus zat ze gevangen. Het enige wat ze kon doen was haar greep op de banaan loslaten, zodat ze vervolgens haar hand uit de pot kon trekken en vrij kon bewegen. Pas toen kon ze emotioneel/seksueel naar mij toe bewegen.
Wat gebeurde er met de banaan? Nou, ze heeft geen probleem om aangetrokken te worden tot vrouwen. Ze heeft er helemaal geen probleem mee om met dat besef te leven. Het is gewoon een deel (onder anderen) van haar identiteit, het maakt deel uit van wie ze is en hoe ze de wereld om haar heen ervaart. Ze is daar open over als iemand ernaar zou vragen, ze zit niet in een kast. Eigenlijk is dat niet verschillend met hoe ik als hetero man met mezelf en het leven omga.
Over hoe de hedendaagse cultuur omgaat met seksuele oriëntatie. Het is niet moeilijk te zien dat onze cultuur seksualiteit en seksuele oriëntatie als het meest primaire aspect van het bestaan beschouwt. Vooral als het om homoseksualiteit gaat, is het daar heel extra luid en duidelijk over. Ik denk niet dat iemand kan vermijden daardoor beïnvloed te worden, het vindt zijn weg naar de gedachten en bewustzijn van iedereen. Ik heb geen probleem met mensen die in een relaties zitten met iemand van hetzelfde geslacht, maar het verhaal van de cultuur is schadelijk voor mensen in een gemengd georiënteerd huwelijk.
Het is eigenlijk totaal het tegenovergestelde van waar wij naartoe moesten werken. We moesten onszelf bevrijden van het idee dat seksuele oriëntatie de hoogste prioriteit van identiteit is, we moesten het idee loslaten dat homo's alleen gelukkig kunnen zijn in een relatie van hetzelfde geslacht. Authentiek zijn is niet hetzelfde als het uitleven van seksuele voorkeur, iemand kan op vele andere manieren totaal authentiek en trouw aan zichzelf zijn. Naar onze mening is het verhaal dat uit de westerse cultuur voortkomt eigenlijk een onkruid dat gemengd georiënteerde huwelijken verstikt.
Men moet onafhankelijk en echt authentiek durven te denken om ervan af te komen, en dat is niet zo gemakkelijk. Velen volgen voorgekookte scenario's die overal om ons heen klinken in de media, dat is veel gemakkelijker, en waarschijnlijk voelt het veilig in de massa.
