Geef en Neem de Tijd die Nodig is !
Een kort tijdsoverzicht van onze geschiedenis in de eerste paar jaar nadat mijn vrouw ontdekte/vertrelde dat ze lesbisch was:
De eerste twee of drie maanden waren verwarrend, ik probeerde te begrijpen wat het betekende dat ze zichzelf lesbisch noemde. Ook probeerde ik te begrijpen wat dit betekende voor de 20 jaar huwelijk daarvoor. (was het echte liefde? Wist ze het al die tijd al?) Wat gebeurt er in haar hoofd als ze naar vrouwen kijkt, en wat als ze naar mij kijkt? enzovoort enzovoort. Het is alsof je een wereld betreedt met andere natuurwetten, alles waarvan ik dacht dat het zeker was, was een vraagteken geworden. Dit is erg verontrustend en bedreigend. Het geheel was een vreselijke en stressvolle ervaring. Ook was ze verliefd geworden op een vrouw, en hoewel ze die vrouw niet meer zag, waren deze gevoelens nog steeds actueel.
Het volgende halfjaar, d.w.z. min of meer en zoals ik me herinner... het is immers nogal een tijdje geleden, werd het voor mij minder chaotisch. Het leven liep niet meer uit de hand. Ik begon het een beetje te begrijpen en gaf het een plek in mijn denken. Ik reflecteerde meer op de situatie en probeerde uit te zoeken hoe ik ermee om moest gaan. Let op: vanaf het begin maakte ik duidelijk dat we monogaam zouden blijven en niet zouden kiezen voor een seksloos huwelijk. Dit was mijn intuïtieve reactie, maar was erg belangrijk. Het zette de basis van waaruit we konden werken. Het gaf me op zijn minst enige zekerheid in deze gekke wereld, en het minimale vertrouwen in onze relatie dat ik nodig had.
Maar ik merkte dat mijn vrouw nog steeds vasthield aan haar "verliefdheidsgevoelens". Ik raakte meer gekwetst in mijn gevoelens en werd boos toen ik het ontdekte, opnieuw en opnieuw. Ik kon niet begrijpen waarom ze dit deed, terwijl ze wist hoe pijnlijk het voor mij was. Het gaf de indruk alsof ik eigenlijk onbelangrijk was in haar echte gevoelens. Alsof ze diep van binnen iets anders wilde dan ik, ik was slechts iets “waar mee omgegaan moet worden in de situatie", en niet wat ze echt-echt wilde. Het bouwde zich op tot een punt waarop ik weigerde zo door te gaan. Want dit was geen situatie die jarenlang kon duren. Tegen alles wat ik wilde in, begon ik te overwegen of we scheiding toch de oplossing moest worden. We hadden hulp nodig. Het is oké dat ze lesbisch was, maar er moest iets gedaan worden om onze MOM te laten slagen. Doormodderen tot het schip strandt werkt uiteraard niet. Ze moest de manier waarop ze met haar gevoelens omging veranderen.
De volgende twaalf maanden gingen we in "relatietherapie". Dit was gericht op het leren praten over gevoelens en emoties en het herbouwen van vertrouwen. Dit was erg behulpzaam. In het begin was het moeilijk, maar uiteindelijk (na ongeveer drie maanden) merkten we hoeveel goeds het deed, onze communicatie verbeterde. Ik ben een rationeel type persoon, ik ben gewend om mijn emoties te beheersen door ze te rationaliseren en zo zelfbeheersing te krijgen. Maar alles wat er in die jaren gebeurd was, bleek meer dan ik op deze manier aankon. Mijn "rationaliteitssysteem" schoot tekort in het licht van de situatie. Proberen te denken, te rationaliseren, te begrijpen kan nuttig zijn, maar er zit een grens aan. Seksualiteit gaat daar vaak bovenuit. Rationeel denken geeft niet meer de juiste bruikbare antwoorden. Tijdens de therapie leerde ik om mijn geveolens en emoties beter te herkennen en mee om te gaan,
Naast de relatietherapie bezochten we een andere therapeut die ervaring had met homoseksualiteit (en MOMs). In eerste instantie gingen mijn vrouw en ik er samen heen, later individueel voor mijn vrouw. Dit was erg nuttig. Het hielp mijn vrouw om haar lesbische gevoelens een plek te geven. Niet: "je bent lesbisch", maar: "je hebt lesbische gevoelens". Dit lijkt misschien een triviale herformulering, maar het maakte veel verschil! Mijn vrouw beschouwde haar lesbische gevoelens niet meer als het allesbepalende principe van wie ze is, maar als een van de onderdelen waaruit ze is opgebouwd. Dit gaf haar een mate van controle over haar gevoelens, iets waar ze zelf wat ze over te zeggen heeft over zichzelf, en daarmee niet overgeleverd was aan iets wat ze blindelings moest volgen.
Een positie om zelfstandig te kiezen. Zij is de baas over zichzelf.
Ze had de macht om te kiezen uit alle andere aspecten van haar leven: liefde voor mij, ons gezin, haar waarden, allerlei dingen. En ja, een van die aspecten zijn ook haar lesbische gevoelens. Maar zij (als persoon) is de baas over zichzelf die beslist.
Dit markeerde het belangrijke verschil, want ze realiseerde zich dat ze daarom mogelijkheden had haar eigen levenskeuzes te maken. Merk ook op dat deze houding tegen culturele druk ingaat, en de meeste informatie die je via media of internet ontvangt. Mensen worden geacht seksuele gevoelens te volgen, er aan overgeleverd te zijn zonder vragen te stellen. Als iemand zich tegen die mening verzet, wordt het homofobisch genoemd, onderdrukkend, zelfs onethisch. Ze dringen er bij mensen op aan zich aan hun gevoelens te onderwerpen om "vrij" te worden. Terwijl ze er in feite door worden geknecht.
Voor mij brachten de weloverwogen keuzes die mijn vrouw maakte ook rust in mijn hoofd. Ik begreep de situatie en gevoelens van mijn vrouw, accepteerde ze ook, maar óók de gronden waarop haar beslissingen voor ons leven samen waren gebaseerd. Dit was geen lukrake aanpak, waarbij gevoelens op elk moment tegen me zouden kunnen keren, maar had weloverwogen keuze als basis.
Hoe dan ook, dit is het tijdschema van onze eerste twee jaar na haar ontdekking van lesbische gevoelens. Het eerste deel was zeker het moeilijkst. Achteraf gezien hadden we eerder hulp moeten zoeken (therapie), dit zou waarschijnlijk de problemen voor een deel beperkt en verkort hebben. Het is erg belangrijk om een manier te vinden om homoseksualiteit op een echte en constructieve manier te behandelen. Dus niet negeren of laten sudderen, maar er echt mee omgaan. De situatie waarin je je bevindt confronteren, bespreken en keuzes maken. En de juiste soort hulp vinden! Hulp die gericht is op grip krijgen in de situatie, een basis leggen voor vooruitgang. Naar mijn mening zal het niet helpen om je aan te sluiten bij groepen die zelf worstelen. Het is misschien leuk om leed te delen, maar het verandert of lost niets op. Het selecteren van een juiste therapeut is ook belangrijk. Aanvankelijk hadden we iemand die suggereerde dat ieder van ons (of samen) vriendinnen moest zoeken, en zelfs stelde dat dit de enig mogelijke oplossing kan zijn. Dergelijke hulpverlening is niet erg behulpzaam om een huwelijk in stand te houden...
Met deze twee jaar was nog niet alles in onze relatie echt goed. We waren als het ware op het juiste spoor gezet, maar nog niet aangekomen op de bestemming. De kennis die we hadden, moest nog transformeren naar innerlijke overtuiging.
De angst en twijfel waar ik mee zat, was in theorie weliswaar niet meer terecht, maar mijn gevoel bleef me nog lang dwars zitten. Het was voor mij nog een weg om daar bovenuit te stijgen. Ik kan me voorstellen dat dit voor iedereen iets persoonlijks is. Ik denk echter wel dat een keuze, een sterke bewuste beslissing vrijwel altijd aan de basis ligt van verandering.
Ook voor mijn vrouw was het na die twee jaar nog niet af. Ze erkende dat seksuele voorkeur iets is wat je hebt niet wat je bent, maar diep in haar kern bleef het toch dubbel, en dit bepaalde haar gevoel en omgang met intimiteit. Ook zij moest een bewuste keuze maken, die als het ware boven alles uitgaat omdat het vanuit werkelijke overtuiging is, dat de juiste keuze genomen is. Of je kiest voor je huwelijk en dus je partner, of niet... Dit is zondermeer een zwart-wit keuze, maar die beslissing moet wel tot in de diepte genomen worden.
Het is lastig over te brengen hoe iemand op dat punt komt. Echter, als je op dat punt bent en zo’n overtuigde wilskeuze maakt, dan weet je het zelf zeer duidelijk. Het gevoel conformeert zich, ook al kan het tijdelijk nog tegenstribbelen. Het gevoel is als een soort niet specifieke samenvatting wat er in je omgaat, een graadmeter. Halfzachte keuzes met misschien onbewuste “mitsen en maren”, overtuigen het gevoel niet. Deze graadmeter laat zich niet om te tuin leiden.
Een mens is complex, de praktijk is soms verwarrend. Het heeft enige tijd, en ervaren, nodig voordat dingen helder worden. Ook kunnen emotie-patronen nog lange tijd napruttelen. Bijvoorbeeld bepaalde irrationele angsten of twijfels die plots de kop op steken. De hele situatie waar je in terecht kwam heeft immers enorm veel gevergd en stress veroorzaakt. Een goede therapeut kan behulpzaam zijn als je er moeite mee hebt dit zelf te herkennen en op te lossen.